استاد میثم متاجی سوابق اجرایی از قبیل:
 مسئول پیگیری امور بنیاد نخبگان استان مازندران(غرب مازندران1396)
مشاور رئیس بنیاد نخبگان استان مازندران(1396)
 عضو اتاق فکر توسعه و تعالی استان مازندران(1396)
 عضو کارگروه فرهنگی اتاق فکر توسعه و تعالی استان مازندران(1397)
عضو کارگروه پسماند و محیط زیست اتاق فکر توسعه و تعالی مازندران (1397)
 مسئول کمیته داوران پنجمین جشنواره ادبیات -نقطه-سرمرز(ویژه شمال کشور1387)
مشاور جوان مدیر کل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان مازندران
مربی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان 1384
و فعالیت های بسیار دیگری را تاکنون در کارنامه خود ثبت نموده است.

ایشان در امور فرهنگی، هنری و رسانه ای نیز صاحب نظر می باشد.
دبیری جشنواره ملی اقوام(1395)
 برگزیده جایزه ملی ادبی ایران(مشهد1390)
 برگزیده جایزه ملی ادبی تبریز(1391)
 منتقد برگزیده سال کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان کشور (1390 و 1392)
 داور جایزه ادبی ملی نیما یوشیج، داور جشنواره استانی ادبیات نقطه سرمرز (1385 و 1386)
 داور جشنواره بین المللی مشاعره رضوی(1392)
 مدرس کارگاههای آموزش شعر و داستان ( حوزه هنری، اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی و ... )
نفر برتر داستان شاهد مازندران(1384)
 برگزیده شعر محلی استان مازندران(1387)
عضو تحریریه روزنامه جام جم به مدت 4 سال
 همکاری و تحریر در هفته نامه های شمال کشور( روزنامه بشیر، روزنامه حرف، پیک خزر، فجر خزر و...)
 نویسنده بیش از 100 برنامه کودک و نوجوان صدا و سیمای استان مازندران
 نویسنده‌ی 13 قسمت انیمیشن صدا و سیمای استان مازندران، اجرای برنامه های متعدد صدا و سیمای استان مازندران(سیمای جوان، چند مستند و...) نمونه ای از فعالیتهای ایشان در این راستا می باشد.

از تالیفات این نویسنده بومی میتوان به آثار زیر اشاره کرد:
مجموعه شعر " میراث تو فقط ایستادن است"(1394)
 کتاب "نامه سپید" گردآوری ده سال شعر سپید مازندران (1396)
 

پیج اینستا گرام من:

https://www.instagram.com/meysammataji/?hl=en

http://www.instagimg.com/user/meysammataji/1285224951

پیج فیس بوک من:

https://www.facebook.com/pages/category/Artist/%D9%85%DB%8C%D8%AB%D9%85-%D9%85%D8%AA%D8%A7%D8%AC%DB%8C-519462134801413/
 نمونه شعر من:

اگر می توانستم
بادها را نگه می داشتم
از حرکت
نسیم ها را هم
تا ردپای تو پاک نشود
از کوچه از خیابان
از روی لایه ای غبار
که در آستان ایوان قلب من
به جا مانده است.
فرمان می دادم موج ها بایستند
تا یک بار به دریا رفتنت
تا ابد روی تن ساحل
در ماسه گی خود بماند
تمام کفش های جهان را
به اندازه ی پاهای تو می دوختم
یا تمام پاهای جهان را
به اندازه ی ردپای تو می کشیدم.
اگر می توانستم!
پاها
دستها
و خاطرات به جا مانده در جنگ ها را
به صاحبان شان باز می گرداندم.
اگر می توانستم!
شعری عاشقانه بگویم
با او در تمام کوچه ها همقدم می شدم
تا به دنبال تو بیایم
افسوس که نمی توانم
و ردپاهای تو آنقدر لطیف و زیاد است
که به اندازه شان
واژه کشف نکرده ام
و هر بار که می خواهم از تو بنویسم
از تمام زبان های جهان
از تمام قبایل تاریخ
کلمه وام می گیرم
اما هنوز کافی نیست
و نتوانسته ام شعری عاشقانه بنویسم.
تو نه یک زنی
نه یک مرد
معشوقی که پراکنده ای در همه جا
در نگاه کودکی تنها
که تکه نان برایش از کفش مهم تر است
و از ترس گرسنگی
که مبادا غذای ش را تقسیم کند با کسی
حتی دل به عروسکی نبسته است.
تو نه یک زنی
نه یک مرد
ردپای تو روی تمام نیمکت های خالی نشسته است
عشق در نبودن ها
در ندیدن ها اتفاق می افتد.
اگر جهان پیشرفت کند
رنگی به خود بگیرد هر چیزی
و مرز قدم ها به اندازه ی دستور مغزها باشد
تنها یک نفر در قرارهای نیامده حاضر می شود
و در هجوم برق و اینترنت
قلب پاکت نامه ها را گرم می کند.